Pedagog szkolny

Pedagogiem szkolnym w naszej szkole jest
Pani mgr Barbara Pigoń.

Godziny pracy:

Poniedziałek:      8.00 – 12.30
Wtorek:               9.00 – 15.00
Środa:                 14.00 – 16.00
Czwartek:            8.00 – 15.00
Piątek:                  9.00 – 14.30

Drogi Uczniu!

Gabinet pedagoga szkolnego jest miejscem, gdzie możesz opowiedzieć o swoich problemach lub podzielić się uwagami na interesujący Cię temat.
Jeśli:

• Odczuwasz potrzebę rozmowy na tematy, które Cię nurtują;
• Potrzebujesz porady w sprawie budzącej w Tobie jakieś wątpliwości;
• Poszukujesz rozwiązań trudnej sytuacji, w jakiej się znalazłeś/aś

Serdecznie Cię do siebie zapraszam!

Drogi Rodzicu!

• Niepokoi Cię zachowanie dziecka?
• Chcesz porozmawiać o dziecku i Waszych problemach?
• Masz pytania dotyczące wyników nauczania dziecka i jego funkcjonowania w szkole?
• Potrzebujesz wsparcia w procesie wychowania?
• Masz pytania i nie wiesz do kogo się z nimi zgłosić?
• Szukasz pomocy?

Zwróć się do pedagoga szkolnego! Zapraszam!!!

Celem pracy pedagoga szkolnego jest uzupełnianie, rozszerzanie i pogłębianie działalności dydaktyczno-wychowawczej i opiekuńczej nauczycieli. Zadania szczegółowe wynikają ze specyfiki szkoły oraz środowiska z jakiego wywodzą się uczniowie.

Pedagog jest koordynatorem w środowisku szkolnym oraz łącznikiem między uczniami, rodzicami, nauczycielami, a także innymi lokalnymi instytucjami opiekuńczo-wychowawczymi.
Podstawowym celem działania pedagoga jest pomoc w rozwiązywaniu problemów wychowawczych. Wywiera wpływ na kształtowanie właściwych postaw i zachowań uczniów. Swym działaniem stara się wyposażyć uczniów w umiejętność radzenia sobie z kłopotami i problemami dnia codziennego. Wpływa także na przygotowanie młodego pokolenia do uczestnictwa w życiu rodziny i społeczeństwa.

Zadania pedagoga szkolnego:

1. Prowadzenie badań i działań diagnostycznych uczniów, w tym diagnozowanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów w celu określenia mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień oraz przyczyn niepowodzeń edukacyjnych.
2. Diagnozowanie sytuacji wychowawczych w celu rozwiązywania problemów wychowawczych.
3. Udzielanie pomocy psychologiczno- pedagogicznej w formach odpowiednich do rozpoznanych potrzeb.
4. Podejmowanie działań z zakresu profilaktyki uzależnień i innych problemów dzieci i młodzieży.
5. Minimalizowanie skutków zaburzeń rozwojowych, zapobieganie zaburzeniom zachowania oraz inicjowanie różnych form pomocy w środowisku szkolnym i pozaszkolnym uczniów.
6. Inicjowanie i prowadzenie działań mediacyjnych i interwencyjnych w sytuacjach kryzysowych.
7. Pomoc rodzicom  oraz nauczycielom w rozpoznawaniu i rozwijaniu indywidualnych możliwości, predyspozycji i uzdolnień uczniów.
8. Wspieranie nauczycieli i specjalistów w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów oraz w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
9. Rozwój i samodoskonalenie.

Drodzy uczniowie!

Wszyscy znaleźliśmy się w trudnej sytuacji. Rozumiem, że trudno się Wam w niej odnaleźć. Możecie mi wierzyć, że zarówno Waszym rodzicom jak i nauczycielom jest równie trudno jak Wam. Robią wszystko, by jak najlepiej przekazać Wam wiedzę i wspierać Was w jej opanowywaniu. Nie martwcie się jeśli Wam nie wychodzi, nauczyciele na pewno to zrozumieją, tylko musicie im o tym mówić. Na pewno znajdziecie wspólnie dobre rozwiązanie.

Pamiętajcie, że jest to czas, w którym możecie rozwijać swoje zainteresowania, wykorzystajcie go dobrze!
W tej nowej sytuacji musimy wszyscy zachować samodyscyplinę. Ważne jest by dobrze zorganizować sobie czas w ciągu dnia. To kilka wskazówek jak to zrobić:

1. Wstawaj codziennie mniej więcej o tej samej porze, pamiętaj by nie przespać dnia!
2. Pamiętaj o higienie i śniadaniu i nie chodź cały dzień w piżamie.
3. Przed rozpoczęciem nauki przewietrz pokój i napij się wody – to na pewno obudzi Twój umysł.
4. Zaczynaj naukę zdalną o określonej porze zgodnie z planem lekcji.
5. Podczas nauki rób sobie krótkie przerwy – możesz posłuchać ulubionej muzyki, zagrać w grę lub pobawić się z rodzeństwem lub zwierzakiem.
6. Zaplanuj sobie czas popołudniowy, pamiętaj że nawet jeśli rodzice są w domu to też muszą pracować zdalnie. Możesz wziąć ciekawą książkę lub zająć się czymś co lubisz – rozwijaj swoje zainteresowania i umiejętności (dobra książka, taniec, gra na instrumencie, puzzle, Lego, itp.)
7. Ustal sobie dzienny limit korzystania z komputera np. na gry i tak dużo czasu przy nim spędzasz, a to nie jest za dobre dla Twojego zdrowia.
8. 1,5 godziny przed snem wyłącz wszelaką elektronikę – daj odpocząć Twojemu umysłowi! Będziesz lepiej spał!
9. Przed pójściem spać przeanalizuj swój dzień i czynności które wykonałeś, zastanów się czego mogłeś zrobić więcej a czego mniej – wyciągnij wnioski na następny dzień.
10. Zadbaj o sen minimum 8 godzin – to wzmacnia Twoją odporność!:)

Pedagog szkolny
Barbara Pigoń

TECNIKI UCZENIA SIĘ

Skuteczność uczenia się zależy od: motywacji, pozytywnego nastawienia, sposobu przyswajania wiedzy, stopnia zainteresowania przedmiotem i zrozumienia materiału, koncentracji i uwagi, indywidualnego podejścia związanego z naszym rytmem psychofizycznym, miejsca przeznaczonego na wkuwanie, relacji między czasem na nie poświęconym, a wypoczynkiem, sposobami zapamiętywania i powtarzania.

dr Henryk Pietrzak, psycholog z Uniwersytetu Rzeszowskiego

Mózg człowieka – za co odpowiadają półkule?

https://player.slideplayer.pl/46/11684191/data/images/img3.jpg

Co sprzyja zapamiętywaniu?

• Rozłożenie nauki w czasie
• Podzielenie go na partie
• Uczenie się na głos
• Powtarzanie całego materiału
• Przypominanie sobie materiału w warunkach takich, w jakich uczyliśmy się
• Grupowanie i ustalanie kolejności według jakiegoś kryterium
• Przerwy – dobrze  wtedy popatrzeć na zieloną roślinność za oknem lub w doniczce

Nauce sprzyja też muzyka – zwłaszcza poważna. Polecane utwory:

• "Zima. Cztery pory roku" Vivaldiego
• "Aria na strunie G" Bacha
• "Symfonia praska" Mozarta
• Koncert skrzypcowy D-dur Beethovena
• Koncert skrzypcowy g-moll Brahmsa
• Walce Chopina
• Symfonia F-dur i C-dur Haydna

MNEMOTECHNIKI:

NOTATKA WSPOMAGAJĄCA UCZENIE SIĘ
Tekst notatki powinien być czytelny, jasny i zwięzły. Notując posługujemy się: krótkimi zdaniami, niezbędnymi wyrazami, równoważnikami zdań, symbolami, schematami oraz skrótami, a nawet rysunkami. Istotne znaczenie ma przejrzysta forma i struktura notatki. Ważne, by stosować również kolorowe długopisy i podkreślenia.

MAPA MYŚLI – NOTATKA NIELINEARNA
Tworzenie mapy myśli rozpoczynamy od wyszukania w tekście słów – kluczy i konstruujemy według następującego schematu:  Główny temat należy umieścić na środku kartki, wyróżniając go graficznie.  Od centralnego tematu promieniście powinny odchodzić główne linie – gałęzie, nad którymi dużymi literami wypisywane są pojedyncze słowa – klucze.  Poprzez dodawanie powiązanych z nimi kolejnych aspektów mapa myśli rozbudowuje się i rozgałęzia.  Należy zastosować kolory, symbole, figury geometryczne, rysunki, znaki graficzne, obrazki, obwódki. Rysując mapę myśli, można dokonywać dowolnej kombinacji ikon i symboli, słów i rysunków, co wpłynie na poprawę czytelności notatki.

 https://www.pytam.edu.pl/nauka/74-wyzsza-szkola-jazdy-mapy-mysli

Przykład: link do filmu https://www.youtube.com/watch?v=FMPzM1HbbwI

FISZKI
Przygotowujemy małe karteczki, na których z jednej strony zapisujemy datę, a z drugiej wydarzenie. Sposobów nauki jest kilka: możemy samodzielnie przewracać kartki, aby sprawdzić stopień utrwalenia wiadomości lub poprosić koleżankę, kolegę, rodzeństwo, aby nas odpytywali. Karteczki z zadaniami, które rozwiązujemy bezbłędnie możemy odłożyć z zestawu i intensywniej powtarzać te, z którymi nadal mamy największe problemy.

SKOJARZENIA
Myśli, które łatwiej utrwalą się w pamięci, np. historyjka dotycząca odkrycia Ameryki przez Kolumba (rok 1492) :
„Kolumb wyrusza na wyprawę, po drodze mija 14 małych wysepek, a po wylądowaniu spotyka grupę 92 tubylców” (zastosowano rozbicie daty na dwie części).

ŁAŃCUCHOWA METODA SKOJARZEŃ
Metoda polega na tym, aby połączyć ze sobą ciąg rzeczy, wydarzeń lub wyrazów, które chcesz zapamiętać. Układasz historyjkę z każdym z elementów, łącząc go z kolejnym. W ten sposób wystarczy że zapamiętasz pierwszy – skojarzony z elementem bazowym, a reszta przypomni się automatycznie.

AKRONIMY - słowa utworzone z pierwszych liter wyrazów wchodzących w skład całej grupy np. PKO, NBP, PWN. Najbardziej wskazane do zapamiętywania obiektów konkretnych i zbliżonych do siebie. Ich odmianą są twórcze zdania- ułożenie zdania z pierwszych liter wyrazów do zapamiętania np.
Moja wiecznie zapracowana mama jutro sama usmaży nam placki. – to kolejność planet Układu Słonecznego: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton.

AKROSTYCHY - przeciwieństwo akronimów. Tworzenie zdań, z których pierwsze litery składają się na wyraz do zapamiętania np.
Sam teraz rozluźniam ekstremalne spięcie = STRES.

RYMONIMY - krótkie rymowane wierszyki ułatwiające zapamiętywanie informacji np. „uje” się nie kreskuje.

SYSTEM ŁĄCZENIA PARAMI - łączenie przedmiotów z listy pierwszego z drugim, drugiego z trzecim, trzeciego z czwartym itd. W wyobraźni łączymy je stosując podane wcześniej techniki wyobrażeniowe.
 Np. trawa, nóż, pies, klamka. Wyobrażam sobie trawę, której źdźbłami są maleńkie noże (dotykam ich i czuję ukłucia), na pastwisku pasie się pies wielkości krowy (czuję zapach trawy), widzę drzwi, które mają klamkę w kształcie psa (słyszę jak szczeka).
Najlepiej by wyobrażenia były niezwykłe, śmieszne, karykaturalne i rozbudzały zmysły. System nadaje się do obiektów konkretnych. Jeśli ma być to pamiętane dłuższy czas to trzeba powtarzać.

MNEMONICZNE HISTORYJKI - w wyobraźni tworzy się śmieszne i przerysowane sceny. Np. Powiedzmy, że chcemy kupić: proszek do prania, sok, notes, papierowe ręczniki, ziemię do kwiatków.
Nasza historyjka może wyglądać tak: wchodzimy do mieszkania z sokiem, który wręczamy znajdującemu się tam lokatorowi. Ten z wrażenia upuszcza sok na stół i brudzi znajdujący się tam obrus. Bierzemy ten obrus i pierzemy go w proszku do prania. Lokator chce przeprosić za swoją niezdarność i pyta co mógłby dla nas zrobić. Odpowiadamy, że przesadzić kwiatki. Lokator zapisuje sobie w notesie, że ma kupić ziemię do kwiatków.

Zachęcam do stosowania mnemotechnik!

pedagog szkolny

Bibliografia:
1.Brzeskiewicz Z.; Super pamięć, COMES, Warszawa 1995
2.Dobrołowicz Witold, Jacek Gralewski (Praca zbiorowa).; Kreatywność nowe aspekty poznawcze i praktyczne, Wszechnica Polska Szkoła Wyższa, Warszawa 2005
3.Drapeau Ch.; Jak uczyć się szybko i skutecznie, Klub dla Ciebie 2002
4.Kalina P. (1997). Mnemonika czyli sztuka Kształcenia i wzmacniania pamięci. Warszawa: TKS.
5.Łukasiewicz M.; Sukces w szkole, Ośrodek Dosk. Umiejętności, Poznań 1999
6.Bartłomiej Boral, Tobiasz Boral, Techniki zapamiętywania, Edgard, 2013

STYLE UCZENIA SIĘ

R.I. Anders zdefiniował styl uczenia się jako "czynności i procesy myślowe, które warunkują dobre wyniki uczenia się". Mają związek z preferowanym zmysłem w zakresie odbierania i przetwarzania informacji płynących z otoczenia. Jednostki różnią się między sobą pod względem tego, który kanał zmysłowy jest najskuteczniejszy. W zależności od tego, jaką drogą zdobywane są informacje w preferowany sposób, wyróżnia się:

• słuchowców, którzy lepiej uczą się, gdy coś usłyszą, najefektywniej przetwarzają dane dźwiękowe,
• wzrokowców, którzy lepiej uczą się, gdy coś zobaczą, najefektywniej przetwarzają dane wizualne,
• kinestetyków i czuciowców, którzy lepiej uczą się, gdy czegoś doświadczą, coś poczują.

Wzrokowcy - charakterystyka:
Wzrokowcy łatwo się dekoncentrują, jeśli wokół panuje nieład. Najlepiej zapamiętują to, co zobaczą: w postaci tekstów, zdjęć, filmów, prezentacji, wykresów i innych materiałów graficznych. Lubią posługiwać się tabelkami, schematami, preferują pokazy, prezentacje. Mają dobre poczucie kierunków i równowagi, lepsze poczucie przestrzeni niż czasu. Lepiej zapamiętują twarze, niż imiona. Łatwo zapamiętują szczegóły, w tym kolory oraz układy przestrzenne.
Wzrokowcy lubią mieć w widocznych miejscach porozwieszane plansze, arkusze z informacjami, rysunkami. Działają na nich mapy myśli, schematy, wykresy, a także podkreślanie na kolorowo ważnych fragmentów tekstu. Pętelki, strzałki, notatki na marginesach książki, zapisywanie rzeczy, które są do zapamiętania, ramki to dobry sposób na zapamiętywanie treści.

Przykłady konkretnych działań wspierających proces uczenia się:

1. Wykorzystywanie podczas nauki obrazów, zdjęć, map, wykresów, diagramów, prezentacji;
2. Stosowanie podręczników i materiałów bogatych w formy graficzne;
3. Korzystanie z zakreślaczy, kolorowych długopisów w czasie robienia notatek, powtórek, przygotowań do testów;
4. Zastępowanie plików audio filmami (zdjęcia i kontekst pozwolą lepiej zrozumieć treść usłyszaną);
5. Nauka w samotności.

Słuchowcy – charakterystyka:
Słuchowcy, by opanować materiał, potrzebują bodźców słuchowych. Jeśli długo przebywają w ciszy, śpiewają sobie, nucą bądź gwiżdżą. Lubią opowiadać, szybko uczą się ze słuchu, potrzebują wyjaśnień słownych. Szybko opanowują jakiś zakres materiału, głośno czytając bądź powtarzając to, co przeczytali. Lubą dialogi i rozmowy, rozmawiają ze sobą, lubią słuchać. Wolą mówić o działaniach niż je oglądać. Nie boją się udzielać odpowiedzi ustnych i wypowiadać się publicznie. Dobrze pamiętają imiona i twarze. Zwracają uwagę na efekty dźwiękowe występujące w filmach. Dobrze współpracują w grupie. „Myślą na głos”. Szybko uczą się wierszy, rymowanek, piosenek.

Przykłady konkretnych działań wspierających proces uczenia się:

1. Korzystanie ze słownych skojarzeń do zapamiętywania faktów;
2. Wykorzystywanie do lepszego zapamiętywania rytmu, stukania, klaskania, piosenek;
3. Zachęcanie do oglądania filmów, plików audio;
4. Zachęcanie do powtarzania swoimi słowami omawianych kwestii;
5. Proponowanie nauki poprzez głośne powtarzanie materiału, tworzenie monologów;
6. Stosowanie ustnych prezentacji, pisemne instrukcje zadań należy łączyć z relacjami ustnymi;
7. Zachęcanie do udziału w dyskusjach grupowych;
8. Dawanie więcej czasu na odczytanie fragmentu tekstu z uwagi na fakt, że czytanie przebiega wolniej.
9. Nauka w towarzystwie drugiej osoby.

Style uczenia się - kinestetycy
Kinestetycy najlepiej i najszybciej uczą się, gdy coś robią. Ucząc się, szukają dodatkowych stymulacji, eksperymentują. Często trzymają coś w rękach, bawią się włosami lub obracają przedmiotami - to pozwala im się skupić. Kołyszą się na krześle, rysują coś, wodzą wzrokiem, poruszają nogami. Nauce kinestetyka często towarzyszy pstrykanie długopisem czy trzymanie czegoś w dłoniach. Potrzebują przerw i sposobności do poruszania się. Często używają słów opisujących działanie. Do nauki zachęca ich działanie, a i współzawodnictwo. Są wyczuleni na mimikę, gesty, język ciała i ton głosu, a bardziej niż słowa wychwytują ich wydźwięk emocjonalny. Najchętniej uczą się w grupie bądź z kimś. Dobrym sposobem jest zadawanie pytań i odpowiadanie na nie. W trakcie nauki potrzebują ciszy, hałas ich rozprasza.

Przykłady konkretnych działań wspierających proces uczenia się:

1. Wykorzystywanie podczas nauki obiektów fizycznych np. modeli;
2. W edukacji wczesnoszkolnej stosowanie modeliny, puzzli, drewnianych liter, globusów, map;
3. Zachęcanie do pisania i rysowania na dużych arkuszach papieru, gdyż to także jest aktywność fizyczna;
4. W miarę możliwości wykorzystywanie odgrywania scen i gier;
5. Przeprowadzanie eksperymentów i zajęć laboratoryjnych;
6. Organizowanie wycieczek;
7. Samodzielne przygotowywanie projektów;
8. Stosowanie częstszych przerw w czasie nauki-nauka w krótkich blokach czasowych;
9. Zachęcanie do nauki w czasie aktywności fizycznej.

Style uczenia się - o czym warto pamiętać?

Aby uczyć się efektywnie, warto zadbać o dobrą atmosferę. Aby ją stworzyć, dobrze jest wykorzystać wiedzę o preferencjach zmysłowych. I tak kinestetyka w dobry nastrój wprowadzi poprzedzająca naukę aktywność fizyczna, słuchowca - posłuchanie muzyki, a wzrokowca - uporządkowane biurko.

Pedagog szkolny
Mgr Barbara Pigoń

Bibliografia:
www.ore.edu.pl

Źródło obrazów:
www.as-sprzedaży .pl

DYSLEKSJA

Czyli specyficzne  trudności  w czytaniu  i  pisaniu. Występuje u  dzieci  o normalnej  inteligencji, uwarunkowana jest  nieprawidłowym funkcjonowaniem  układu nerwowego.

                                                                                                           
Termin DYSLEKSJA został po raz pierwszy opisany w 1968 roku na Konferencji Neurologów. Dzieci cierpiące na dysleksję nie odróżniają dźwięków ani kształtów, nie widzą również różnicy w zapisywanych cyfrach i literach, przez co w konsekwencji popełniają dużo błędów ortograficznych w jednym zdaniu. Pismo dzieci z dysleksją uważane jest za brzydkie i niewyraźne. Często takie dzieci są niesłusznie uważane za leniwe i źle oceniane, otrzymują gorsze oceny od pozostałych dzieci (szczególnie z języka z polskiego). Dysleksja to zaburzenia, które musi być poddane fachowej terapii, w innym wypadku dzieci wraz z wiekiem, zaczną mieć coraz większe problemy z uczeniem się.

Dysleksja w znaczeniu węższym oznacza trudności w nauce czytania i pisania. Dziecko:

• myli podobnie wyglądające litery (p, b, d),
• przestawia głoski,
• pomija sylaby,
• czyta początek wyrazu, resztę zgaduje,
• tempo czytania bardzo wolne.

Dysgrafia :

• litery są wielkie i niekształtne,
• wychodzące poza linie,
• dziecko myli podobnie wyglądające litery,
• opuszcza oraz przestawia litery i sylaby,
• jeden wyraz zapisuje na kilka sposobów, np. syja, szja, sja (szyja), i nie widzi różnicy.

Dysortografia – brak umiejętności pisania pod względem poprawności ortograficznej, mimo znajomości zasad ortograficznych. Dziecko w jednym tekście pisze np. „góra” i „gura” i nie zauważa różnicy.

Dyskalkulia to zaburzenia w nauce matematyki:

• trudności w nazywaniu cyfr,
• zapisaniu znaków, cyfr i symboli,
• mylenie działań np. dziecko powinno podzielić a mnoży, chociaż widzi znak dzielenia.

Dysleksja rozwojowa to trudności w uczeniu się, które pojawiają się już od urodzenia. Oczywiście problem ten nie oznacza, że dziecko jest mniej inteligentne, czy nieprawidłowo się rozwija. Problem ten występuje nawet u dzieci o prawidłowym rozwoju, które potrafią w testach inteligencji osiągać bardzo wysokie wyniki.

 
JAK JEST ROZPOZNAWANA DYSLEKSJA U DZIECI?

• Objawy dysleksji u dzieci pojawiają się już w wieku wczesnodziecięcym.
• Dysleksję rozwojową można stwierdzić dopiero u dziecka 10-letniego (4 klasa). Wcześniej można podejrzewać to zaburzenie – tzw. „Ryzyko dysleksji”.
• Już w niemowlęctwie fakt, że dziecko pomija raczkowanie, tylko od razu chodzi, może wzbudzać podejrzenia dysleksji.
• W zakresie samoobsługi dziecko w wieku przedszkolnym ma trudności w zapinaniu guzików, nie umie zawiązać sznurowadeł na kokardkę, trudność sprawia posługiwanie się nożem i widelcem,
• W zakresie sprawności ruchowej dziecko biega nieporadnie, przewraca się, nie potrafi złapać piłki, ma trudności z uczeniem się jazdy na rowerze, unika zajęć ruchowych.

Ponadto dziecko:

• ma trudności w nauczeniu się wierszyka na pamięć,
• nie może zapamiętać sekwencji wyrazów, np. kolejnych pór roku czy dni tygodnia,
• nie potrafi ułożyć układanki czy klocków według wzoru,
• często przekręca wyrazy, np. "pasarolka" zamiast „parasolka” (sporadyczne pomyłki nie zwiastują dysgrafii),
• ma trudności z określeniem stron: lewa, prawa,
• myli przyimki: pod, nad, od, do itp.,
• nie lubi rysować, rysuje nieporadnie, rysunki zawierają mało szczegółów,
• nie potrafi uszeregować przedmiotów w zalecanej kolejności, np. od najmniejszego do największego.

Poza tym trudności w pisaniu wykazuje dziecko o nieustalonej lub mieszanej lateralizacji tzn. gdy używa raz jednej, raz drugiej ręki do pisania lub ma sprawniejszą np. lewą rękę i prawą nogę. Dysleksję u dziecka można też podejrzewać, gdy zacznie ono późno mówić.

W wieku szkolnym te trudności powodują problemy w nauce. Dziecko mimo pracowitości i starań, nie osiąga dobrych wyników, zniechęca się szybko, ma poczucie "gorszości", nie lubi szkoły.

FORMY TERAPII PEDAGOGICZNEJ DZIECI DYSLEKTYCZNYCH:

• Poradnie  psychologiczno-pedagogiczne  prowadzą  diagnostykę  i  zajęcia  terapeutyczne (terapia indywidualna)
• Rodzina – pomoc  dziecku  w  przezwyciężaniu  niewielkich trudności  we  współpracy  z  nauczycielem
• Szkoła :
  1. Zajęcia  korekcyjno- kompensacyjne (wspieranie  rozwoju funkcji  zaburzonej  przez  sprawną  lub  mniej  zaburzoną,  ćwiczenia  funkcji  zaburzonych).  
  Cel  to : wspomaganie  rozwoju psychicznego  i  efektywności  uczenia  się,  wyrównywanie  
  i koordygowanie  braków  w  opanowaniu  programu  nauczania, eliminowanie  przyczyn  
  i  przejawów  zaburzeń;  
  2. Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze,
  3. Logopedyczne,
  4. Socjoterapeutyczne,
  5. Korekcyjno-wyrównawcze    
  6. Inne  o  charakterze terapeutycznym

Dekalog dla rodziców dzieci dyslektycznych
wg prof. Marty Bogdanowicz

NIE – „nie czyń bliźniemu, co Tobie niemiłe”:

• Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
• Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizujesz je to do pracy.
• Nie łudź się, że dziecko „samo z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”, „przysiądzie fałdów„” lub że ktoś je z tego „wyleczy”.
• Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania  i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
• Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

TAK – „strzeżonego Pan Bóg strzeże”

• Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.
• Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą).
• Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego kłopotach szkolnych.

PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA:

• Należy z dzieckiem pracować nad ortografią.
• Różnego rodzaju składanki oraz puzzle pomagają rozwijać syntezę wzroku.
• Warto ćwiczyć z dzieckiem koordynację oka i ręki, dziecko w tym celu może palcem, a potem mazakiem obrysowywać kontury wzoru.
• Zaleca się również posługiwanie językiem, np. wydzielanie głosek ze słów czy dzielenie wyrazu na głoski. Logopedzi podczas terapii ćwiczą nie tylko aparat mowy, ale również angażują do ćwiczeń ciało dziecka. Wykonuje się na przykład tzw. ruchy naprzemienne, czyli dziecko prawym łokciem dotyka uniesionego lewego kolana, i na odwrót. Zanim jednak wdrożona zostanie gimnastyka, dziecko powinno się rozluźnić i zrelaksować.

Oprócz ćwiczeń istotne znaczenie ma również dieta - nie powinna ona zawierać dużej ilości słodyczy oraz tłuszczów zwierzęcych.

Inne przykładowe ćwiczenia dla dyslektyków:

1. Opowiadanie historii widocznej na obrazkach.
2. Dobieranie poszczególnych części do całości.
3. Rysowanie obrazków z pamięci.
4. Wyszukiwanie w tekście tej samej litery.
5. Dobieranie w pary identycznych obrazków.
6. Ukrywanie innych słów znajdujących się w wyrazach, takich jak np. kotwica, słońce, waleń.
7. Gra w scrabble.
8. Gra w domino obrazkowe.
9. Usuwanie z tekstu niepotrzebnych wyrazów.

Przykładowe pozycje książkowe do ćwiczeń:                          

WAŻNE

Pamiętaj, że nie da się całkowicie wyeliminować dysleksji u dziecka, można ją jednak w pewnym stopniu zredukować. Potrzebna jest systematyczna praca z dzieckiem, samo wkuwanie regułek ortograficznych na pamiętać jest niewystarczające.

Pedagog szkolny, Terapeuta pedagogiczny
mgr Barbara Pigoń

Bibliografia:

1. „5 największych problemów u dzieci : poradnik dla nauczycieli, wychowawców i rodziców” / Dorota Nosowska, Renata Kreczman-Madej. - Warszawa : Arystoteles, 2010
2. „100 i więcej pomysłów, jak pomóc dziecku z dysleksją” / Gavin Reid, Shannon Green. - Gdańsk : Harmonia, 2015
3. „Czy moje dziecko jest zagrożone dysleksją? : poradnik dla rodziców dzieci przedszkolnych i wczesnoszkolnych na temat rozpoznawania ryzyka dysleksji i wspomagania dzieci z tym problemem” / Katarzyna M. Bogdanowicz [et al.]. - Warszawa : Instytut Badań Pedagogicznych, 2014
4. „Diagnoza dysleksji : najważniejsze problemy” / pod red. Grażyny Krasowicz-Kupis. - Gdańsk : Wydawnictwo Harmonia, 2009
5. „Dysleksja : teoria i praktyka” / red. nauk. Gavin Reid, Janice Wearmouth. - Gdańsk : Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2008
6. „Psychofizjologiczne diagnozy trudności w uczeniu się” / Maria Bogumiła Pecyna. - Opole : Wydawnictwa Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji : Wydawnictwo Instytut Śląski, 2010
7. „Uczeń z dysleksją w domu : poradnik nie tylko dla rodziców” / Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek, Małgorzata Rożyńska. - Gdynia : Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, 2007
8. „Uczeń z dysleksją w szkole : poradnik nie tylko dla polonistów” / Marta Bogdanowicz, Anna Adryjanek. - Wyd. 2 zm. - Gdynia : Operon, 2005